სარას ცხოვრება კერტაიასის ჩუმი ტყეების მიღმა
სარა 27 წლის გოგონა იყო, რომელიც მაღალი მთებით გარშემორტყმულ პატარა, უჩვეულო სოფელ კერტაიასში ცხოვრობდა. კერტაიასი ჩაფლული იყო ყვავილების სურნელით სავსე მდელოებში, სადაც დროის ბორბალი არ ბრუნავდა; მოსახლეობა ყოველთვის მარტივ და ერთფეროვან ცხოვრებას ეწეოდა: იზრდებოდნენ, მუშაობდნენ და საბოლოოდ, დუმილში ქრებოდნენ.
სარა მარტო ცხოვრობდა ორსართულიან სახლში, რომელიც სოფლის განაპირა უბანში მდებარეობდა. მისი სახლი ფიჭვებისა და წაბლის ტყეს გადაჰყურებდა, რომელიც სოფლის ბოლოდან იწყებოდა. მას არ ჰყავდა მეგობრები და იშვიათად საუბრობდა ვინმესთან. ამ სიჩუმისა და იდუმალების გამო კი სოფლის მოსახლეობა სარას უცნაურად უყურებდა.
მიუხედავად იმისა, რომ გარეგნულად სარა ერთი ადამიანი ჩანდა, შინაგანად მუდამ ორ ნაწილად იყოფოდა, როგორც ორი განსხვავებული პიროვნება. ერთი, რომელსაც სოფელში იცნობდნენ, იყო მშვიდი, ნაზი და ფრთხილი, თუმცა უმეტყველო. მეორე ნაწილი კი, მხოლოდ სარასთვის იყო ცნობილი – ძლიერი, ველური, აგრესიული და დაუმორჩილებელი.
სარას ეს შინაგანი დაპირისპირება წლების განმავლობაში გრძელდებოდა. ბავშვობაში ვერც კი ხვდებოდა, რომ სხვებს მსგავსი მდგომარეობა არ ჰქონდათ. ერთი დღის განმავლობაში შეეძლო მშვიდი ყოფილიყო, შემდეგ კი, უეცრად, მისი მეორე მე იღვიძებდა და უხეშად და უკონტროლოდ იქცეოდა, რაც მის მეხსიერებაში არ რჩებოდა.
სოფელში მალევე დაიწყეს მის უცნაურ ქცევებზე საუბარი. ზოგი თვლიდა, რომ სარა ჭკუიდან იშლებოდა. სხვებს კი მიაჩნდათ, რომ მას ეშმაკი ჰყავდა ჩასახლებული. ამის გამო მუდამ თავს არიდებდნენ და საბოლოოდ, დაივიწყეს კიდეც.
სარას ეს არ ადარდებდა. მისი ყველაზე რთული ბრძოლა მის შინაგან დემონთან მიმდინარეობდა. ერთ დღეს, ტყეში სეირნობისას, ვიღაცის ხმა მოესმა გონებაში, რომელმაც მკაფიოდ და მკაცრად ჰკითხა:
– “მე სარა ვარ. მაგრამ შენ ვინ ხარ?”
გოგონა შეჩერდა და გარშემო მიმოიხედა. იმ მომენტში ტყეც კი დუმდა. აღარც ფრინველები ჩანდნენ სადმე. ხმა კი კვლავ აგრძელებდა სარასთან საუბარს:
– “შენ მე მგავხარ, მაგრამ სხვა ხარ. ისიც ვიცი, როგორ გრძნობ თავს. უკვე დიდი ხანია, შენში ვცხოვრობ, მაგრამ სწორედ ახლა დადგა დრო, გამოვჩნდე.”
ამ მომენტიდან ხმა ინტენსიური გახდა. განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც სარა საკუთარ თავთან მარტო რჩებოდა. მისი მეორე მე უფრო აქტიური და ძლიერი ხდებოდა და თანდათან სარას სრულად იმორჩილებდა.
სარამ იცოდა, რომ გონებაში რაღაც იმალებოდა, მაგრამ ვერ ხვდებოდა, როგორ ებრძოლა მასთან. ერთ დღეს, როდესაც მინდორში იჯდა, მის გონებაში ხმა კვლავ ამოქმედდა და სარამ თავისთვის წარმოთქვა:
– “შენი დრო დასრულდა. მე ვარ ნამდვილი სარა.”
გოგონამ იგრძნო, რომ მეორე მე ცდილობდა მის განადგურებას. ისიც იცოდა, რომ ამისთვის მხოლოდ ბრძოლა საკმარისი არ იქნებოდა.
იმასაც ხვდებოდა, რომ ეს პროცესი რთული იქნებოდა, თუმცა მას ერთი გზა ჰქონდა, ესწავლა მის მეორე მესთან ერთად ცხოვრება. ამისთვის კი შორეული მოგზაურობა იყო საჭირო, რათა შინაგანად ერთ მთლიანობად ქცეულიყო. ახლა, უფრო მტკიცედ დარწმუნებული, ის მზად იყო თავისი გზის დასაწყებად.
ავტორი: მარიამ მთივლიშვილი